Weer aan de gang!

Na een roerige periode in ons bestaan is de rust weer gekeerd en heeft het normale leven zijn intrede weer gedaan in huize Kruijt. Misschien is dit wel een mooi moment voor wat memoires van de afgelopen vier weken.

Voor het bevallingsverhaal kunt u bellen met 0657310783. Dit is het telefoonnummer van Florianne die u vast verder kan helpen. Het blijft een vreemde gewaarwording, zo’n bevalling. Maar het resultaat mag er zijn! Hij is goed gelukt! Een zoon! Nou wist ik vanaf het moment dat Florianne dacht dat ze in verwachting was wel dat het een zoon zou worden, maar toch. Zou je niet blij geweest zijn met een dochter, hoor ik u vragen. Nou dat is geen relevante vraag, want ik wist gewoon dat dit een jongen werd.

In de kraamweek heeft een neef van mij de stuurhut met zijn schip van Hendrik ido Ambacht naar Zwolle gebracht. En na de kraamweek zijn we begonnen met het wisselen van de stuurhut en het betimmeren van het geheel, en na drie weken mag het resultaat er zijn.

Verder moet mij van het hart dat ik groot, ja groot respect heb voor alle moeders die vier keer per dag hun kind(eren) naar school brengen. Wat een leven! Dan kan je echt beter varen hoor, geloof me. Je hebt kinderen gebracht, of gaat ze halen, of je gaat ze brengen, of je hebt ze net gehaald. Meer doe je niet, dat is het gewoon. Daartegenover was het natuurlijk wel feest dat Jacoline een maand lang lekker aan boord heeft geslapen.

Afgelopen vrijdag waren we klaar in Hasselt en zijn we richting Rotterdam gescharreld. We zouden eerst zaterdagavond laden, maar dat werd zondag. En dat wilde ik weer niet, dus werd het uiteindelijk maandagmorgen. Nu zijn we bijna aan de Duitse grens met 1000 ton veevoer voor Mannheim. Lekker een paar dagen de rivier opvaren en verder niks!

Advertentie

Over bevallen.

Welcome to WordPress.com. This is your first post. Edit or delete it and start blogging!

Nou, goed. Zoals jullie zien is dit driemaandelijkse feuilleton ongevraagd verhuisd en is mijn orginele space ‘verschwunden’. Voordat je het als kompjoeternerd in de gaten heb, is het kwaad al geschied. Maar goed, dan doen we het hier maar mee. Het leven op de Hare Majesteit Gratias kent zijn gewone gang. We varen wat, we liggen wat, we eten wat, we rijden wat naar het internaat, we rijden wat naar boord en we zwangeren wat. Florianne moet officieel nog drie weken. Er begint langzaamaan een weggestopt besef boven te komen dat het niet zo heel lang meer duurt voordat we via een onmogelijke procedure een gezinslid rijker zijn. Nou acht ik mij zeker niet in de positie om kritiek te uitten over de manier waarop wij onze nazaten op deze wereld moeten zetten. Maar van mij hadden kinderen bij de geboorte ook gewoon vloeibaar mogen zijn. De enige zorg die je dan hebt is dat je op tijd de emmer eronder zet en na een weekje in de koelkast is het klaar en kunnen we door met ons leven. Helaas. Niets van dat alles, we duwen gewoon even een zak aardappels door een flessenhals en proberen dan meer dood dan levend het leven weer op te pakken. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik kijk echt enorm uit naar hetgeen zich (naast 3000 liter vruchtwater) in mijn lieftallige ega bevindt. Het is meer zo dat ik na drie bevallingen nog steeds niet de romantiek van de oerkrachten heb kunnen ontdekken, en ze zelfs behoorlijk angstaanjagend vind. Uit ervaring weet ik ook dat artsen mijn verschijning in de bevalkamer enigzins angstaanjagend vinden. Het idee alleen al dat een twee meter lange en 120 kilo zware, enigzins psychotische echtgenoot zijn bewustzijn verliest en in een alles verwoestende val de halve bevalkamer met zich meeslepend ter aarde stort doet ze toch opmerkelijk vaak de vraag stellen of ik niet even wil gaan zitten. En terwijl mijn ega dan uit elkaar getrokken wordt geef ik koel en beheerst aan dat het prima met me gaat en er niets aan de hand is, terwijl er diep van binnen een enorme vandalistische drang naar boven komt om ter compensatie een toevallig aanwezige en te missen co-assistent volledig het licht uit de ogen te slaan. Gelukkig zit er nog een dun laagje beschaving over dit monster die met grapjes (ik zie de voeten al!) probeert de zaak luchtig te benaderen. Zoals u leest is bevallen mij niet op het lijf geschreven. Mocht u nou het idee hebben om mij toch bij uw bevalling uit te nodigen, hoop ik u hiermee toch op andere gedachten te brengen. Feit blijft dat we binnen nu en drie, vier of vijf weken een begin kunnen verwachten van iets dat uiteindelijk helemaal goed is! Denk aan me….

Hallo! (ik kan even niks beters als titel verzinnen, excuus)

Nou, dat waren me de weken wel. Nadat een windhoos zes luiken had meegenomen, waarvan eentje onderweg de stuurhut heeft aangetikt, zijn we in Werkendam terecht gekomen om een en ander weer op te knappen/repareren. Werkendam is zo’n dorp waar je gewoon om half zeven ’s ochtends stevig met een slijptol in de weer kan zonder dat omwonenden komen klagen. Zeer zeldzaam in het huidige nederland. We lagen goed, de kinderen konden gewoon aan de wal stappen en lekker fietsen aan de wal.  Nog een weekend Texel onveillig gemaakt zónder kinderen, die hadden we in een onbewaakt ogenblik bij opa en oma achter gelaten. Topweekend gehad!

Na twee weken lagen er weer zes nieuwe luiken op en was het beschadigde ijzerwerk weer gerepareerd. De stuurhut moet misschien vervangen worden, dus dat gaan we dan in de kraamtijd doen. Als je Florianne ziet denk je dat die kraamtijd elk moment kan aanbreken. De mensen die je tegenkomt denken ook dat het er bijna is. Als Florianne dan meld dat we nog een weekje of 10 moeten wachten zie je verschrikte gezichten en mensen met de handen voor de mond, gevolgd door; "ach kind toch" of "meen je dat?!". Anderen voelen sterk de behoefte om Florianne te omhelzen en onder tranen op de rug te kloppen. Florianne, onverstoorbaar als altijd, legt dan blijmoedig uit dat het er ook echt maar eentje is en ze verleent eerste nazorg om de mensen over de schok heen te helpen.

We vragen ons zo nu en dan wel af van welke planeet onze jongste is afgedaald. Vorige week kwam ik erachter dat ze zo’n beetje de helft van de toetsen van onze voormalige (!) laptop had afgepulkt en had verzameld in de beker die naast de laptop stond. En denk nou maar niet dat je die toetsen zomaar even terug klikt. No way. Toen ik na een kwartier nog steeds met de eerste toets bezig was en ik een alles verwoestende vandalistische bui voelde opkomen, hebben we besloten de kompjoeter maar even weg te brengen. Dat was allemaal niet zo eenvoudig te repareren, dus nu een nieuwe laptop. Kinderen zijn een enorme verrijking van je bestaan zo af en toe.

Na zes maanden was de stage van onze matroos voorbij dus nu mogen we het weer samen gaan proberen. Dat zal ernstig wennen worden. Ik zal weer wat meer fysieke arbeid moeten gaan doen (kan op zich geen kwaad) en Florianne zal wat vaker op onchristelijke tijden moeten bijspringen. Het is de afgelopen negen jaar over het algemeen ook goed gekomen met zijn tweeën, maar je went snel aan iemand erbij. Ik voelde in elk geval sterk de behoefte om hem in het vooronder op te sluiten op zijn laatste dag. Maar daarmee creëer je toch een wat negatieve werksfeer.

We zijn nu met kolen onderweg naar het Hammkanaal. De zon komt op en we varen met een mooie snor voor de kop de rivier op het weekend tegemoet. Doei!

Vakantie

Vakantie!

 

 

Eindelijk is het vakantie. Vandaag komt Florianne met de hele zwik weer naar boord gereden om vervolgens zes weken niet meer heen en weer te hoeven rijden tussen het internaat en een of andere achterlijke ver-weg-plek ergens in Europa.  Het is fijn om de boel compleet te hebben. Jacoline kijkt er ook naar uit. Ook al gaan we deze zomer niet op vakantie, ze was ondertussen wel een beetje klaar met school en het internaat. En geef haar eens ongelijk, ik kan me nog wel herinneren dat de school van mij in brand mocht vliegen tegen het eind van het schooljaar.  Florianne treft het wel weer, evenals vorige week vrijdag mag ze met een graad of 35 en twee kindertjes de hele dag in de auto onderweg. Tussendoor even boodschappen halen en de kamer van Jacoline op het internaat leegruimen. Voeg daarbij een zwangerschapje dus zal ze vanavond waarschijnlijk blijmoedig en vol energie weer aan boord stappen.

Dat zwangerschapje begint trouwens serieuze vormen aan te nemen. Volgens het grote-zwangerschap-voor-dummies boek begint in de 24^e week een ligt bollend buikje te ontstaan. De praktijk laat echter een heel ander beeld zien. Mijn lieftallige ega loopt nu al ongeveer net zo dik rond als op alledag bij Jacoline. Niet dat we bezorgd zijn, maar toch vragen we ons af of ze over een week of 15 nog door de voordeur kan.

Annereen maakt het goed. Ze begint voorzichtig haar vocabulaire wat uit te breiden met woorden als ‘ook’, ‘die’, ‘deur’, ‘dicht’. Niet per se in die volgorde.

Corné is helemaal in to het voetbal en vooral in to de voetbal go go’s. Dat zijn die poppetjes die je bij de C-1000 krijgt als je daar boodschappen haalt. Ik vraag mij wel eens af wat het effect is dat supermarkten willen bereiken met deze acties. Als ze de ouders tot wanhoop willen drijven, zijn ze daar aardig in geslaagd. Nadat ik weer eens midden in de nacht op zo’n klein, hard, scherp gogo’tje ben gestapt heb ik gezworen dat er geen euro huishoudgeld meer bij de C-1000 besteed mag worden. Annereen kan trouwens ook ‘gogo’ zeggen. Het gogo-boek gaat in elk geval overal mee naar toe, het liefst tot in de douche aan toe.

Wij zijn op dit moment onderweg van het Mittellandkanal naar Amsterdam met steenslag. Een prachtige reis met goede verdiensten onder het genot van een afwisselend landschap/een slechte reis met slechte verdiensten onder de last van een doodsaai kanaal*

 

 

 

(* doorhalen wat u niet van toepassing acht)

 

Diëet

Tijd voor een bekentenis. En niet zo maar eentje. Ik weeg weer net zoveel als vorig jaar rond deze tijd. En vorig jaar rond deze tijd begon ik aan een Sonja dieet. Ik kan het me nog goed herinneren. Ik liep de eerste twee weken met een gigantisch suiker en vet tekort. Ik veranderde van een doorgaans rustige en zorgzame huisvader in een hongerig beest die zelfs de gortdroge nijntje koekjes van dochterlief als een onbereikbaar heerlijke delicatesse begon te zien.  Maar het werkte wel. In de eerste acht weken was ik een kilootje of acht kwijt. Daarmee was ik nog niet in de buurt van de honderd kilo die ik volgens die belachelijke BMI berekening zou mogen wegen, maar toch. Acht kilo is niet niks.

Ook was er iets verpest. Op een gegeven moment hielden we het gewoon niet meer en hebben we de frituurpan ’s avonds om tien uur aangezet en zijn we belachelijk veel hapjes gaan bakken. Maar na drie bitterballen kon ik gewoon niet meer. Terwijl ik nog niet zo heel lang daarvoor na drie kroketten pas lekker op gang kwam.

Maar zoals de meeste diëten sluipen ze tussen neus en lippen door weer je leven uit. Het begint met een paar weken; “alleen in het weekend” snoepen. En het eindigt in een vretende levensstijl waarin alles naar binnen wordt geschoven wat lijkt op voedsel.

Dus eigenlijk zou het nu tijd moeten zijn voor een periode van versobering. Maar de moed ontbreekt eigenlijk een beetje. Ik heb er gewoon geen zin in. En eigenlijk staat dit gewicht me best goed. Onder de juiste kleren lijkt het nu of ik breed en gespierd ben.

Daarbij heeft dit vet me tenslotte handen vol geld gekost en duid het natuurlijk op slecht rentmeesterschap om dat gelijk overboord te gooien. Voor niks geïnvesteerd in vet en suikerrijk voedsel! Nog een argument zou kunnen zijn dat ik uit solidariteit met Florianne haar zwangerschap mee doe om te kunnen ervaren wat zij draagt. Alleen sta ik eind oktober  met ruim 1-0 achter als het kind geboren is.

Uiteindelijk zal het er wel op neer komen dat ik binnen niet al te lange tijd het stof van Sonja af blaas en probeer een kilootje of acht kwijt te raken.

Verwachting

Er zijn mensen die denken dat wij nog immer in het ijs vertoeven aangezien dat het laatste is dat ze hebben vernomen van ons en de onzen. Echter, niets is minder waar. Ondertussen zijn we wel degelijk weer aan het varen en hebben we sinds ons ijsreces alweer een reisje of drie weggevaren. Vorige week is mijn schoonzusje getrouwd met wat nu mijn zwager is. Een geweldig feest al was ik hier een daar toch diep bedroefd om het feit dat mijn schoonzusje definitief getrouwd is en daarmee de kans om haar als tweede vrouw toe te voegen toch echt verkeken is. Het is een harde wereld, maar ik ben blij voor ze en cijfer mezelf graag weg voor het geluk van anderen. *kuch*

Tevens dien ik u via deze weg mede te delen dat wij gezinsuitbreiding krijgen en dat gaat volgens de normale gang van zaken ergens eind oktober plaats vinden. Voor de analisten onder ons; dit heeft niets te maken met de maand rust, volgens de berekening was mijn ega toen reeds in verwachting.

Op dit moment zijn we op het Mittellandkanal aan het varen en hebben we rollen draad bij ons vanaf Brandenburg met bestemming Trier. Laden liep alleen wat uit de hand en een sperring wegens werkzaamheden aan de vaarweg loopt ook uit de hand dus nou weet Peter het allemaal niet meer. Ik had strakke planningen waar geen speld tussen te krijgen was en nu loopt het allemaal in het honderd. Buisness as usual dus hier op de Hare Majesteit Gratias…

Onbetaald verlof

Daar liggen we dan. Met onbetaald verlof boven een sluis in het Ruhrgebied. Van de week in een vlaag van verstandsverbijstering een reis aan genomen met slechte condities. De reis stond me aan, de prijs stond me wel aan. En ach, die condities, zo’n vaart zal het toch wel niet lopen met het dichtvriezen van de Duitse kanalen? Dat liep dus toch wel zo’n vaart en nog voordat wij in de buurt het Duitse Mittellandkanal waren, werd het kanaal van kilometer 0 tot kilometer 300 gestremd vanwege zware ijsgang. Nu was het al een poosje behelpen in dat kanaal, maar het schijnt dat een collega schipper bijna een politieboot geramd had omdat die collega vanwege het ijs even zijn bocht niet kreeg. En als ambtenaren schrikken, volgen er maatregelen. Dat is net zo zeker als water ijs wordt onder de nul graden. En voorlopig blijft het nog wel onder de nul graden. Het is nu een paar dagen dooierig (is dat een werkwoord?), maar de verwachtingen zijn toch dat er nog een kleine ijstijd op komst is en zeker in het wat meer oostelijk gelegen Maagdenburg, en laten we daar nou net in de buurt onze lading moeten lossen. En die klant was nou net niet zo gek om een ijsclausule in de voorwaarden op te nemen. En dat was achteraf wel prettig geweest. Vooraf ook trouwens.

Nu is het dus zaak om rustig te blijven en af te wachten en te hopen op warme regen en plus twintig graden. Schrale troost is dat er op het moment geen moer te doen is in de markt, dus ik hoef mij op het moment minder druk te maken over slechte tarieven, slechte bevrachters en veel te veel concullega’s.

Morgen eerst maar eens Jacoline ophalen, toch een hoogtepunt van de week. En dan lekker weekend vieren. Volgende week beginnen aan alle klusjes die ik onder de smoes van gebrek aan tijd onder aan mijn prioriteiten lijstje had staan. En nu naar bed, dromen van zonnige stranden, barbecueën op het roefdek, zwemmen overboord en meer van dat soort onbereikbare onzin.

Winter

Vorig jaar had ik ook een zeikerig blogje over de winter, en dit jaar neem ik toch weer de vrijheid om dit medium te misbuiken om mijn persoonlijke genoegens en ongenoegens kenbaar te maken. Het begon allemaal heel leuk. Ik ging samen met mijn achter-, achterneef Bram van de Westeind net voor de kerst laden in Bendorf. De kerst zijn we in de Ruhr gebleven. Samen met nog tien Nederlandse schepen hebben we daar in de Nederlandse kerk aan de Ruhr kerst gevierd. We lagen met zijn tienen bij elkaar en we hebben het ongelofelijk gezellig gehad. Na de kerst zijn wij samen met Wieka en Sietse van de Simul Profectie en de fam Aarnoudse van de Westeind (de achter-, achterneef) uit de Ruhr vertrokken het Mittellandkanal in. Op dinsdag voor oud en nieuw hebben we een ochtendje ijsregen gehad. Dat valt als regen en tikt als hagel. Gevolg was een centimetertje ijs over het hele schip. Daarna is het gaan sneeuwen, en niet te zuinig ook. Oud en nieuw hebben we in Sülfeld gevierd. Ook gezellig. En passent hebben we nog een buurman uit het water gevist. Die was sneeuw aan het ruimen en overboord gegaan. Sietse rende erheen, Bram rende erheen en ik rende erheen. Bij de drenkeling aangekomen bleken we alle drie goed uitgerust te zijn; Sietse had een pikhaak, Bram een reddingsboei en ik een trap. Alsof het ons dagelijks werk is… Drenkeling is heelhuids uit het water gekomen een uurtje of wat later zagen we hem weer buiten en hebben we ze ook uitgenodigd voor de oudejaarsavond. Ook oud en nieuw is errug gezellig geweest.

Nieuwjaarsdag hebben we met de Westeind het laatste stukje gevaren naar Vahldorf. En maar sneeuwen jongens. Zaterdag hebben we met zijn allen onze luikenkap sneeuwvrij gemaakt. Zondagmorgen lag er weer vijf centimeter op. Maandag zijn wij gaan lossen en hebben we Bram zijn luikenkap sneeuwvrij gemaakt. Verder zijn we aan het sneeuwscheppen, hebben we net sneeuwgeschept of gaan we sneeuwscheppen.

Dinsdag ballast gezet en naar onze laadplek gevaren. Daar de ballast eruit gepompt en achter het wegtrekkende ballastwater met een droogtrekker de vloer afgewist. Dat moest snel gebeuren want de temperatuur is niet boven de -6 geweest dinsdag. Het meeste vuil waren we toen wel kwijt en we waren dan ook goedgekeurd voor de volgende lading; kali naar Kwaadmechelen.

Woensdag geprobeerd bij Bram hetzelfde trucje toe te passen. Alleen was de temperatuur toen niet boven de -8 geweest. Gevolg erg veel ijs in het ruim. Tegen het eind van de middag liep ik de trap op het ruim uit bij Bram. Toen ik bijna boven was merkte ik op tegen Bram dat het touwtje waarmee de trap vast stond ook niet meer nieuw was. Ik was nog niet uitgesproken of het touwtje brak en ik lag vier meter lager in het ruim. Gelukkig niks gebroken. Alleen mijn voet is een beetje gekneusd.

Bram is vandaag ook ‘goedgekeurd’. De eerste vrachtwagen met lading voor Bram was er net voordat de controleur er was. Die hebben ze er gelijk in gekiept. Probleem opgelost! ’s Nachts is het hier gisteren -14 geweest. De sneeuw zit vastgevroren aan dek, komt ook nog door die ijsregen van na de kerst. Dus al met al is het gewoon tijd voor warme regen en plus 25 graden.

O ja, nog de beste wensen!

 

P.S. Als je op de volgende link klikt: http://www.kustvaartforum.com/viewtopic.php?f=3&t=3495&start=1800 en je scrolt tot halverwege te pagina krijg je bovenstaand verhaal nog een keer, maar dan verluchtigd met wat beeldmateriaal….

 

 

Laatste dit jaar

We liggen te lossen in Almelo. Kijk, dit soort mededelingen hakken er altijd in. Maar het is toch echt zo. Dat ik de afgelopen maanden geen blog geschreven heb, heeft vooral te maken met het Sinterklaasfeest. In de aanloop naar Sinterklaas waren de zenuwen zo over de top gespannen dat er werkelijk niets zinnigs meer uit mijn vingers kwam. Gelukkig is die tijd voorbij. *kuch* Sinterklaas is de deur uit, en daarmee is de rust in mijn leven weergekeerd.

Het gaat best goed met ons. Ik ben nog altijd gehuwd met Florianne Henrike en we hebben nog altijd drie kinderen. We varen nog steeds. Dit vooral voor de hobby, want echt geld verdienen is er niet meer bij. Maar ach, je moet wat me je tijd.

Gisteren dan toch een echte nep kerstboom gekocht. Ik heb uitgerekend dat we deze boom er over zes jaar uithebben, en er zit bij deze boom 10 jaar garantie. Dus uiteindelijk is dit gewoon een goede lange termijn investering. Nu zijn er natuurlijk altijd van die puristen die het hebben over ‘dennengeur’ en die er een bepaalde symboliek in zien om een echte boom te zien af sterven in je woonkamer. Maar daar ben ik ondertussen allemaal overheen gegroeid. De echte doorslag gaf toch wel dat de lichtjes al verwerkt zitten in de takken. Dat scheelt weer een woedeaanval en een huwelijkse crisis. Corné is deze week bij opa en oma. Hij gaat daar naar school. Corné is, net zoals zijn vader, nogal gesteld op een veilige onveranderlijke omgeving. Bijvoorbeeld een binnenvaartschip. Toch lijkt het hem goed af te gaan. Heeft denk ik ook te maken met de juf. Dat schijnt een schat te zijn, en daar is Corné (net als zijn vader) toch gevoelig voor. Jacoline doet het goed op school en internaat, al missen we elkaar bij tijd en wijle behoorlijk. Annereen is druk bezig met tanden krijgen en manieren te zoeken haar ouders bezig te houden. Ze doet dus precies datgene wat een anderhalf jarige hoort te doen. Goed, vanuit Twente een groet van de Hare Majesteit Gratias en tot volgend jaar maar weer.

Familiedag

Familiedag. Het is in onze familie een haast onbekend fenomeen. Volgens de deskundigen heeft dat te maken met het feit dat onze familie zijn grondvesten heeft in de binnenvaart. Men is altijd gewend geweest om elkaar weinig te zien. En als dat voor broers en zussen geld, dan is het eigenlijk wel logisch dat de kinderen van de broers en zussen van elkaars bestaan wel afweten maar buiten die kennis geen dagelijks contact nodig hebben om te kunnen functioneren in dit verwarrende bestaan. Maar toch, ons aller grootmoeder werd negentig jaar en besloot dit revolutionair te vieren door de hele familie uit te nodigen.  De óóóhhh’s en áááhhh’s waren niet van de lucht toen deze voor elkaar haast onbekende, maar toch vertrouwde, mensen elkaar weer zagen. Tallozen hebben mij verteld dat ik toch wel groot geworden was. Bij het restaurant hoorde ook een zwembad. Dat is leuk voor de kinderen. Ook voor mijn kinderen, alleen kan ik die met goed fatsoen nog niet alleen laten zwemmen. Dat zouden ze namelijk niet overleven. Dus loop je gelijk voor het oog van de ‘familie in feestkledij’ met je goddelijke torso in een zwembroek rond te banjeren. Maar de kinderen vonden het leuk, en daar gaat het tenslotte om. Mij wordt nooit wat gevraagd, die tijd is voorbij. Toch moet ik wel zeggen dat ik het oprecht naar mijn zin heb gehad. Ik heb namelijk best leuke familie. Dat zal misschien ook wel te maken hebben met het feit dat ik ze praktisch nooit zie; ze blijven wel vers zo. Over 10 jaar zal er wel weer zo’n feestje komen, dan wordt grootmoeder namelijk 100.